Het is vaak niet leuk als je ouders gaan scheiden. Ik zeg expres 'vaak niet' en niet 'nooit': in veel gevallen is het (uiteindelijk) het beste, ook voor de kinderen. Want veel ruzie en spanning thuis en een papa en een mama die niet gelukkig zijn, dat klinkt niet als een ideale situatie.
Ik denk ook dat het, als ouder, jouw taak is om te laten zien dat je verantwoordelijk bent voor je eigen geluk; dat je niet blijft hangen in een situatie waar je eigenlijk heel graag uit wil.
Toch blijft het, ook als het dus uiteindelijk het beste blijkt te zijn, vaak lastig. Zowel voor het kind als voor de ouder. Je wil niet weten hoe vaak ik me heb afgevraagd of deze zware beslissing wel de juiste is geweest. Of ik niet te snel heb opgegeven. Of ik de kinderen niet onnodig veel verdriet heb gedaan.
En hoewel ik het antwoord op al deze vragen echt wel weet, doet het natuurlijk elke keer weer heel veel pijn wanneer ze 's nachts huilend wakker worden omdat ze papa missen. Of wanneer ik ze soms heel lang niet zie, omdat we de vakanties eerlijk delen.
Tegenover de kinderen probeer ik vooral alle voordelen te benadrukken. Want ze hebben niet alleen een huis met een tuin bij mama, maar ook een lift en een héle lange galerij bij papa, waar je heel hard overheen kunt sjezen met je step. En ze wonen niet alleen in Vianen, maar ook in Dordrecht, waar je heel veel leuke parkjes hebt met speeltuinen, water en dieren.
En Sinterklaas komt niet één keer, niet twee keer maar wel DRIE keer langs: op school, bij papa en dan óók nog een keer bij mama! Je schoen zetten mag ook op al deze plekken en van elke oma krijgen ze lekkers toegestopt. Wat een feest!
Wekenlang hebben we het Sinterklaasjournaal gevolgd en ook dit jaar was het natuurlijk weer zenuwslopend. Voor iedereen zonder kinderen: ik weet niet of je het Sinterklaasjournaal weleens gevolgd hebt, maar een goede thriller is er niks bij ;-)
Zou de boot wel aankomen in Nederland, en zo ja, wáár dan? Wat deed Bernhard Het Stoute Kind daar in die zak en zou dat allemaal wel goedkomen? En hoe moest dat toch nu Sinterklaas thuiswerkt en de pieten een rommeltje maakten van alle verlanglijstjes?
Maar de hamvraag dit jaar kwam toch wel van mijn dochter. Ze is vorige week 4 geworden en eerlijk gezegd vraag ik me vaak af wat er in dat koppie omgaat. Zou ze bang zijn dat Sinterklaas
inderdaad echt niet komt? Zou ze zien dat de Sinterklaas van tv er anders uitziet dan de Sinterklaas die op school langskomt? Zou ze zich afvragen of haar verlanglijstje goed aangekomen is? Nee
hoor, dit meisje maakt zich druk om andere dingen: 'Mama, bestaat...'
Shit. Ze heeft het door. Sinterklaas ziet er inderdaad anders uit op tv (zoals haar broer trouwens ook al zag)... Of misschien heeft ze het inpakpapier per ongeluk zien liggen, of zag
ze het tóch toen ik die cadeautjes sneaky probeerde weg te moffelen...
'Bestaat Dieuwertje Blok?'
Pfjiew.
Speciaal voor kindjes met twee huizen bleef Sinterklaas een dagje langer in Nederland. Eén van die voordelen van gescheiden ouders: alsof je de eerste dag al niet genoeg verwend bent, word je de tweede dag gewoon wéér overladen met een berg cadeaus. Maar dat hadden ze ook ECHT verdiend.
Gelukkig zijn ze vandaag een dagje vrij van school en hebben ze alle tijd om lekker te spelen met al het moois dat ze hebben gekregen. Zo hebben we vanochtend (in pyjama) al een heus Domino-parcours gebouwd, inclusief looping en bruggen, en is het juwelendoosje van de prinses nu een paar zelfgemaakte armbandjes rijker.
Mama heeft zich misselijk gegeten aan een chocoladeletter (oké, 1 januari ga ik écht weer afvallen) en ondertussen wordt ze lichtelijk gestoord van alle muziekjes en geluidjes van het nieuwe speelgoed.
Maar morgen gaan de kinderen weer naar school. En Sinterklaas is ein-de-lijk terug naar waar hij vandaan kwam (ik kan geen kruidnoot meer zien!)
Toch moet ik een dingetje bekennen: het Sinterklaasjournaal ga ik stiekem wel missen. Niet omdat ik Dieuwertje Blok nou zo leuk vind, maar omdat het me nu eindelijk wél lukte om ze elke avond om 19.00 uur in bed te hebben liggen.
De kinderen aan de buis gekluisterd, mama aan de afwas. Daarna nog even Freek Vonk kijken en naar boven: tanden poetsen, wassen, pyjama's aan, verhaaltje lezen en naar bed.
Ach, ik heb zojuist ter plekke alweer een ander avondritueel verzonnen. Want waar de kinderen oprecht teleurgesteld zijn dat 'Wild Geraas' van Jochem van Gelder (de nostalgie!) alweer ver achterin de kast verdwenen is, ben ik als een kind zo blij dat ik nu ongegeneerd mag meeblèren met Mariah Carey en Chris Rea. En ik heb het uitgedacht hoor: als ik die cd nou eens om 18.55 uur aanzet op vol volume (sorry buurvrouw!), en er nog nét ietsje harder overheen zing...? Wie mij weleens heeft horen zingen, kan zich misschien voorstellen dat de kinderen direct gaan smeken of ik ermee wil stoppen. En als dat niet werkt, rennen ze hard gillend naar boven en vliegen vanzelf hun bed in, met de dekens ver over hun oren.
Ziezo. Opgelost.
Liefs,
Denise
Reactie schrijven