Ik had me voorgenomen om vandaag heel productief bezig te gaan. In plaats daarvan ben ik zojuist terug naar bed gegaan en heerlijk onder mijn warme winterdekbed gekropen. En ik ben niet alleen, nee... Ik word vergezeld door een bakje chocolademousse en mijn laptop.
Ik voel me net een actrice in mijn eigen Bridget-Jonesfilm. Weet je wel, zo eentje waarbij de hoofdrolspeelster zichzelf wat te mollig vindt en aan de zoveelste afvalpoging
begint. Ondertussen vindt ze zichzelf zielig en kruipt ze voor de tv met een enorme bak chocolade en een doos tissues. Wat wij dan als kijker te zien krijgen, is dat ze middenin een heel
zielige film pas twee bonbons heeft opgegeten... En dan komt nu mijn serieuze vraag: TWEE chocolaatjes... Uit die grote doos... Middenin de film... Hóe dan?! Ben ik dan de enige die minstens de
halve bak al leeg zou hebben, nog voordat die film überhaupt begonnen was?
Okee, misschien ben ik dan toch geen Renée Zellweger. Of Kate Winslet, zoals in The Holiday. Maar ik mag me wel een klein beetje zielig voelen, want mijn jongste heeft vandaag haar allereerste
schooldag ooit! En deze mama mag niet eens mee de klas in, om redenen die jullie allemaal zullen begrijpen...
Heel eerlijk: van tevoren heb ik aan iedereen medegedeeld dat ik er ont-zet-tend veel zin in had en dat ik minstens zo enthousiast als zij heb afgeteld naar deze dag. Dat ik ervan ging genieten dat ik na zes jaar bijna fulltime moederen gewoon voor het eerst écht alleen zou zijn. Dat ik lekker terug naar bed zou gaan of mijn huis eens even grondig zou gaan soppen. Sterker nog: zelfs op het moment dat ze de school in liep, hand in hand met haar grote broer en haar neefje, draaide ik me om en had ik er 'zoooooooo'n zin in!'
En dan is daar HET moment. Door het raam zie ik hoe ze met haar broer samen de klas in wandelt. Hij laat haar handje los en op het moment dat hij haar aan de juf overhandigt, geeft hij haar een dikke knuffel en fluistert haar nog wat dingetjes in. Probeer het dan maar droog te houden...
Ja, jongens: deze stoere, enthousiaste moeder had er écht zin in. Tot 2 tellen geleden. En als ze dan ook nog even naar mama zwaait, met een heel grote glimlach op haar gezicht, hoop ik heel even dat de grond gewoon open kan gaan. Dat ik me even niet groot hoef te houden tussen al die andere ouders.
Eenmaal thuis vind ik dat ik het verdiend heb: met mijn chocolademousse terug mijn bed in. En nadat ik een paar keer 'boe-hoe-hoeee' heb geroepen, met de nodige tranen erbij, valt me op dat ik mezelf vandaag tóch al een paar keer verbaasd heb: ik heb gehuild terwijl ik dacht dat ik sterk zou zijn, maar ik ben sterk op het moment dat ik had verwacht heel zwak te zijn. Want op het moment van schrijven heb ik het folietje van de mousse nog niet eens verwijderd ;-)
Productief ben ik uiteindelijk toch ook wel, want ik heb zojuist weer een stukje weten te schrijven. Eigenlijk ging dat heel vanzelf; er kwamen wat kreten bij me op en ik besloot dat ik het moest opschrijven. Het onrustige gevoel wat ik had toen ik net thuiskwam ben ik nu ook gelijk kwijt en ik begin voorzichtig aan toch gewoon te gaan genieten van dit moment. Stil te staan bij het feit dat ze er zelf gewoon ontzettend veel zin in had en er ook echt aan toe was. Bij het feit dat ik nu meer tijd voor mezelf heb. Bij het feit dat ik binnenkort zes dagen per week in de salon aan de slag kan.
Een tijdperk is achter de rug: mijn kleine meisje is een iets groter meisje aan het worden. En mijn kleine ventje pepert me al een poosje in dat hij écht geen baby meer is, maar een grote jongen die zelfs al kan lezen en schrijven.
En terwijl ik de verpakking van mijn toetje voorzichtig begin los te trekken, besef ik dat dit moment me waarschijnlijk nog heel lang bij zal blijven. Deze enorme mijlpaal is straks gewoon een mooie, ietwat lachwekkende herinnering; eentje van vele. En dat is goed, want het hoort er allemaal bij in het leven... Het mag soms alleen ietsje minder snel gaan allemaal.
Liefs,
Denise
Reactie schrijven