Wat een gekke tijd is dit toch. Het nieuws werd het afgelopen jaar gedomineerd door het coronavirus, maar de afgelopen dagen kwam daar verandering in: het strenge winterweer zorgt voor een hoop onrust. De een vindt het geweldig, de ander vindt het helemaal niks. En daar zijn mijn kinderen het perfecte voorbeeld van.
Normaal gesproken ontbijten we op zondagochtend vrij uitgebreid: warme broodjes en croissantjes in de oven, gebakken eitje, soms een vers sapje erbij, de tafel gedekt, gezellig muziekje aan en lekker lang tafelen. Zeker in coronatijd, waar we verder niet zo heel veel kunnen ondernemen en dus niet hoeven te haasten op zondag, vind ik het een heel rijk gevoel om op die manier gezellig samen te kunnen zijn.
Afgelopen zondag verliep dat nét wat anders, want bij het opendoen van de gordijnen kwam een prachtig wit sneeuwlandschap tevoorschijn. Snel eten en drinken en dan vliegensvlug naar boven om aan te kleden, want we konden eindelijk lekker sleeën! Thermoleggings, maillots, een extra paar sokken, vet op de wangetjes, handschoenen, een sjaal, een muts, een capuchon en laarzen: klaar om de kou te trotseren!
Mijn vriend is dus heel gek op sneeuw en heeft hier heel lang naar uitgekeken. Ikzelf vind het leuk voor een dagje, lekker sleeën en een sneeuwpop bouwen, maar daarna is het wel weer leuk geweest. En mijn kinderen...?
Mijn zoon stapte nog enthousiast naar buiten. Hij pakte een hoopje sneeuw met zijn handschoenen en... 'Iew, mijn handschoenen zijn nat. Ze moeten uit.'
Opa stond al klaar met de slee, want ook die had er zin in. Broer en zus mochten gezellig samen op de slee en daar gingen ze dan, lekker plezier maken! Of nou ja... Zus vond het geweldig, broer mopperde erop los. Hij vond het maar eng en koud en wilde liever naar binnen.
Onderweg kwamen we wat heuveltjes tegen en mijn stoere dametje vond het superleuk om daar vanaf te sleeën! Ze is zo klein van stuk en het ziet er zo heerlijk uit: zo'n lekker warm schattig ingepakt pakketje met haar beentjes op de slee. Als moeder kun je eigenlijk niet anders dan daar ontzettend van genieten, ook al vind je de sneeuw zelf eigenlijk niet zoveel aan.
Ja, dat zeg ik wel... Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik een enorm leuke dag gehad heb. De kinderen hadden het erg koud gekregen, dus die hebben we bij opa en oma gedropt... En zelf zijn we nog lekker gaan sleeën!
Ik op de slee, mijn vriend rennen... En een scherpe bochten die hij maakte! Dat vond 'ie natuurlijk al grappig, want ik gilde erop los en probeerde me vooral stevig vast te houden. Een tijdlang ging dat prima en kon ik mijn evenwicht bewaren... Maar op een gegeven moment lag ik met mijn billen in de sneeuw en met mijn hoofd in de bosjes (met als klap op de vuurpijl dat de lading sneeuw bovenop de bosjes naar beneden kwam, recht in mijn gezicht). En ik lag daar zó te lachen, dat ik niet eens meer moeite deed om weer op te staan.
Hup, weer verder. Langs de school van mijn kinderen. En ik grapte nog: dit is wel een beetje gênant, straks kom ik iemand tegen 'hee, daar gaat de moeder van ...!'
Mijn zusje was ook mee en die wist een leuke heuvel om vanaf te sleeën, vlakbij school. Bovenop die heuvel: allemaal kindjes. Kwamen wij aan - drie volwassenen met een sleetje - tussen al die kinderen. En ze gingen nog voor ons aan de kant ook :-)
Mijn zusje leek het een leuk idee om samen op de slee van die heuvel af te glijden. En ze had gelijk: het wás leuk. Voor onszelf en voor omstanders: onderaan de heuvel verloren we ons evenwicht en vielen we zijwaarts van de slee af, ik bovenop haar, en ik kreeg natuurlijk weer de slappe lach. Zij bleef maar roepen dat ik van haar af moest gaan, maar probeer maar eens op te krabbelen wanneer je ligt te huilen van het lachen!
Inmiddels had ik het ook ijskoud gekregen en op de weg naar het huis van mijn ouders mocht ik weer op de slee. Waar ik 'bang' voor was, gebeurde: ik kwam daadwerkelijk een meisje uit de klas van mijn zoon tegen, met haar moeder! Zit je dan, als leuke moeder: jij op de slee, kinderen nergens te bekennen. Haaaai! Stiekem kan ik er wel om lachen. Kan mij het schelen.
Kinderen opgehaald en naar huis en eenmaal thuis wilde mijn dochter weer lekker in de tuin kliederen. Ze gaat er dan ook echt vol voor: het liefst gaat ze erin liggen en maakt ze sneeuwengeltjes. Sneeuw in haar kraag, sneeuw in haar laarzen en haar handschoenen helemaal vol: het maakt haar helemaal niks uit en ze vermaakt zich prima! Waar je druk mee kunt zijn... Echt heerlijk om naar te kijken. Gelukkig voor haar blijft het voorlopig nog heel erg koud en blijft de sneeuw dus ook lekker lang liggen.
Maandag 8 februari. Een dag waar we allemaal ontzettend lang naar hebben uitgekeken: eindelijk gaan de scholen weer open!
Helaas... Mijn dochter is al een week verkouden en ook vanochtend heeft ze nog een loopneus. Mijn zoon mankeert niks en mag dus gewoon naar school. En daar sta je dan, bij school: de een mag wel, de ander mag niet. Leg dat maar eens uit aan een meisje van vier dat zich verder gewoon hartstikke prima voelt. Je zult begrijpen: ze was ontroostbaar.
Zoon gauw naar binnen, dochter mee terug op de slee. Gauw naar binnen, lekker warm worden!
Tegenwoordig bestaan er apps, waarmee je als school met ouders kunt communiceren en andersom. Dat betekent in ons geval dat de juffen veel foto's maken en die dan ook delen met de ouders; iets wat ik altijd wel echt heel erg leuk vind!
Maandagavond. Berichtje van de juf met een paar foto's van de dag. En het is de andere ouders vast niet echt opgevallen, maar mijn zoon steelt de show. Waar alle andere kinderen veel plezier lijken te maken buiten, heeft hij zijn hoofdband over zijn gezicht getrokken en geeft er de brui aan. 'Ik wil geen sneeuw in mijn ogen.'
Heel leuk die sneeuw, maar niks voor hem en mij. Wij zullen blij zijn als het lentezonnetje zich aandient. Maar om het dan toch maar eens van de zonnige kant te bekijken in deze uitzichtloze situatie: ik hoef nu tenminste niet glibberend en glijdend richting werk ;-)
Liefs,
Denise
Reactie schrijven