Ik zou eigenlijk elke blog kunnen beginnen zoals ik hem vorige week begon: wat een gekke tijd is dit toch. Steeds als het niet gekker lijkt te kunnen, worden mijn verwachtingen toch weer overtroffen. Gek, grappig en sneu tegelijk.
De afgelopen week was... Een beetje vreemd. Om maar niet opnieuw het woord 'gek' te gebruiken ;-)
Maandag 8 februari gingen de basisscholen weer open. Eindelijk weer naar school na twee maanden thuis! Of tenminste... Zoals je vorige week ook al kon lezen: mijn dochter was neusverkouden en mocht niet naar school. Dikke tranen bij school en ze begreep er helemaal niks van. Gauw op de slee mee terug en lekker naar binnen, want het was ijskoud! Op dat moment kon ik nog zeggen 'we kijken vandaag en morgen wel even hoe het gaat, dan kun je hopelijk snel naar school!'
Maandag ging voorbij. Dinsdag ging voorbij. Woensdag ging voorbij. Donderdag ging voorbij. Maar vrijdag was het dan ein-de-lijk zover: ook zij mocht naar school!
Ze zit in een instroomgroep, wat in dit geval betekent dat haar klas begon met negen kindjes. Naarmate het jaar vordert zullen er nieuwe kinderen bij komen, die in de tussentijd vier jaar zijn geworden. Aan het einde van het jaar heb je dan een volwaardige klas.
Vóór de lockdown was ze drie weken naar school geweest en ze begon net een beetje te wennen aan het ritme en aan de andere kinderen in haar klas. Nu na de heropening van de scholen waren er al drie klasgenootjes bij gekomen, die ze natuurlijk helemaal nog niet kent... En ik merkte vrijdagochtend aan haar dat ze dit superspannend vond! Verder had ze er gelukkig vooral heel veel zin in.
Ik was even vergeten hoe fijn dat was. Kindjes beide netjes afgeleverd op school en nog even naar ze zwaaien. Zoon nergens te bekennen (die had goed geluisterd, want ik had eigenlijk gezegd dat ik vandaag niet zou zwaaien), dochter kwam stralend de klas in en zwaaide gelijk enthousiast naar me. Een glimlach van oor tot oor. Mama weer janken; het leek de allereerste schooldag wel. En ik hoor het mijn eigen moeder zeggen: 'Loslaten! Kinderen hebben betekent loslaten! Elke keer weer!' Thanks mam.
Vrijdag is hier sopdag. Elke vrijdag pak ik de bovenverdieping aan: bedden verschonen, badkamer schoonmaken, stofzuigen en een beetje opruimen hier en daar. En terwijl ik van school terug naar huis liep, maakte ik in mijn hoofd een lijstje van alle extra dingen die ik vandaag nog zou kunnen doen in huis. Ik had nu zóveel tijd over!
Ik zal eerlijk zeggen: ik ben geen geboren schoonmaakster - ik heb er altijd een hekel aan gehad. Maar het gevoel wat je dan krijgt wanneer alles weer netjes en schoon is: heerlijk! Daar kan ik oprecht van genieten. Helaas blijft schoonmaken, in mijn optiek, een ondankbaar klusje. Vandaag is alles netjes en schoon, morgen ligt er weer stof op plekken waarvan je niet eens wist dat daar stof kon komen. Of wat zeg ik, morgen?! Met kinderen is een uurtje reinheid al een genot.
Eenmaal thuis appte ik mijn nichtje, die ook twee kleintjes heeft, dat ik nu zeeën van tijd had om alles lekker te gaan doen. T., als je dit leest: je hebt me vast stiekem uitgelachen. Jij weet wel beter ;-)
Want nog geen tien minuten later realiseerde ik me dat ik inderdaad nog zeeën van tijd had, voordat ik weer bij school zou moeten staan. Zeeën van tijd voor mezelf ja, die ik de afgelopen maanden eigenlijk amper gehad heb! Waarom zou ik mezelf dan niet even wat rust gunnen?!
Ja, ik ben terug naar bed gegaan. Nee, ik kon niet echt meer slapen. Zul je altijd zien. En op een gegeven moment voel je je dan toch heel nutteloos en lui worden, zeker omdat je weet dat je écht nog veel moet doen in huis. En dat is toch prettiger op het moment dat de kinderen op school zitten: dan heb ik vanmiddag weer alle tijd voor hen!
Dus hup, uit bed. Bedden gelijk maar afhalen, emmertje laten vollopen, stofzuiger mee naar boven en een lekker muziekje aan. En terwijl ik mijn badkamer sta te soppen, al zingend en dansend, bedenk ik me dat ik eigenlijk niet zo'n hekel heb aan schoonmaken als dat ik altijd dacht. Leuk is een groot woord, maar waarom zou ik er ook een hekel aan hebben? Ik kan het wel heel erg verschrikkelijk vinden, maar daarmee maak ik het niet makkelijker voor mezelf. Zoals ik net zei: morgen moet alles opnieuw. Heb ik dan zo'n rotleven omdat ik elke dag moet schoonmaken? Moet ik dat willen?
Met een lekker muziekje aan wordt alles iets makkelijker. Mijn badkamertegels blinken nu dankzij Earth, Wind & Fire en de bedden zijn lekker opgeschud op het ritme van Don't Leave me this Way. En voor je het weet is alles klaar en kun je genieten van je welverdiende rust!
Twee minuten. Ik denk dat ik twee minuten op de bank zat, toen de deurbel ging. Bleek het mijn pakketje van Rawa Secrets te zijn, dat eigenlijk morgen pas bezorgd zou worden!
Rawa Secrets heeft een heel leuk setje met mini producten; echt ideaal voor mee op reis, maar ook wanneer je de producten nog niet in huis hebt, maar ze wel graag zou willen uitproberen! Naar aanleiding van een vorige blog, die over de mini-spa, heb ik op Facebook een stukje gepost over deze Travel Set. We kunnen natuurlijk nog niet naar de schoonheidssalon, maar je kunt wel op een andere manier investeren in jezelf!
Superleuk: naar aanleiding van deze post zijn er een paar setjes bij mij besteld. De meeste producten heb ik op voorraad in de salon staan, maar het reissetje dus (nog) niet. Geen probleem, wordt geregeld, en in deze tijd bezorg ik hem ook nog eens aan huis. Ben ik gelijk weer lekker bezig ;-)
Sinds een paar weken heb ik de Ommetje-app op mijn telefoon staan. Deze is van de Hersenstichting en hij daagt je uit om elke dag minstens 20 minuten (en 750 meter) te wandelen. Hoe meer je loopt, hoe meer punten je kunt verdienen. Zo krijg je bonuspunten wanneer je vóór negen uur 's ochtends wandelt en krijg je onder andere medailles voor het maken van reeksen (elke dag lopen) en voor het verzamelen van leuke weetjes over je hersenen.
Ik grapte al tegen een vriendin dat ik me oud voel: sinds een tijdje vind ik het heerlijk om te wandelen. Ik ben ook nog eens super competitief ingesteld, dus voor mij is zo'n app een onwijs
leuke manier om mezelf uit te dagen! Juist op de dagen dat ik me een beetje 'meeh' voel en eigenlijk geen zin heb om überhaupt naar buiten te gaan, stimuleert deze app mij om tóch te gaan. Al is
het alleen maar omdat ik met diezelfde vriendin in een soort wedstrijdje zit en ik haar écht niet laat winnen. No way.
Het afleveren van het reissetje bracht me dus veel voordelen. Een frisse neus, een kort praatje (wat heb ik alleen dat al gemist!), een blije klant én een grote voorsprong op mijn vriendin. Ha! Ik zei toch al dat ik je niet zou laten winnen ;-)
Als er iemand is die ook wat meer zou willen wandelen en die het leuk vindt om samen in een poule te gaan: laat het me weten, dagen we elkaar uit!
Vandaag is het weer maandag en ik keek stiekem heel erg uit naar weer een hele dag voor mezelf. Eindelijk allebei lekker naar school en wat hadden ze er weer zin in!
Krijg ik gisteravond een mailtje van school: in verband met code rood (ijzel) is de school gesloten. 'Nou mama, dat is wel heel zielig voor mij hè, want ik ben bijna nog niet geweest!'
Eerlijk is eerlijk: het is echt glad buiten (ik zit me al de hele ochtend af te vragen of ik mijn Ommetje vandaag wel veilig kan doen - ja, zó fanatiek ben ik!) en we vermaken ons thuis ook wel weer. Maar ik merk aan ons allemaal dat we echt snakken naar het dagelijkse ritme, het 'gewone' leven weer terug.
Hoe lang dat hele gedoe rondom het virus gaat duren weet natuurlijk niemand (kón iemand het ons maar vertellen), maar een klein beetje perspectief zou toch wel fijn zijn. En dat we daar dan ook echt vanuit mogen gaan; niet dat we onze kinderen na een paar dagen alweer thuis hebben. Vanwege code rood, vanwege een mutatie van het virus, vanwege wat dan ook.
Helaas is het leven niet maakbaar, dat blijkt maar weer. En wij mensen blijken flexibeler te zijn dan we van onszelf zouden verwachten. Maar wat kijk ik uit naar het moment dat we weer lekker mogen feesten, met een drankje en een dansje. Dat we lekker naar een pretpark kunnen. Uit eten. Naar de bioscoop. Of wat zeg ik, naar de kapper of naar de schoonheidsspecialiste... Want onze flexibiliteit is niet oneindig. Trek net wat te vaak en te hard aan een elastiek en de rek is eruit.
En ik heb er écht dagen bij dat ik het allemaal niet meer zie zitten en dat ik me gewoon even niet fijn voel. Daarom probeer ik die andere dagen, wanneer het ietsje beter gaat, extra te genieten
van de kleine dingen. Dat ik het ook leuk vind om zelf uitgebreid te koken, in plaats van uit eten te gaan. Dat we allemaal gezond zijn en elkaar hebben. Dat niemand mij tegenhoudt om al dansend
en zingend mijn huis schoon te maken. En als ik je dan een tip mag geven: het maakt het écht leuker om te stofzuigen wanneer je I Want to Break Free aanzet. Wel op volume 100. En meezingen. Mag
je best doorvertellen.
Liefs,
Denise
Reactie schrijven