'Ik ga iedere maandag een blog online zetten!' - Denise, november 2020
Ja, iedere week een blog: dat was mijn voornemen. En toen we tijdens de lockdown thuis zaten was dat ook niet echt een probleem. Sterker nog: ik had niet zo heel veel anders te doen en schrijven is een leuke hobby, dus had ik in ieder geval een beetje afleiding.
De situatie leek tijdens diezelfde lockdown vrij uitzichtloos... En toen kwam daar die ene persconferentie.
De dagen voor de persconferentie leek al een beetje uit te lekken dat de contactberoepen weer aan het werk zouden mogen... Maar er is ons al vaker beloftes gemaakt ('die avondklok gaat er als eerste af!'), dus durf jij nog ergens vanuit te gaan?
23 februari 2021. Mark Rutte zei het echt: 'de contactberoepen mogen vanaf 3 maart weer aan de slag'. Als je me volgt op Facebook heb je het al gezien: ik heb zitten jánken op de bank! Opgekropte tranen van maandenlange frustraties en onmacht, maar vooral tranen van blijdschap, opluchting en geluk. EINDELIJK kwam daar een lichtpuntje aan het einde van een heel donkere tunnel!
Maandenlang heb ik me zorgen gemaakt: als ik straks weer aan het werk mag, weten de mensen mij dan nog wel te vinden?
Ik heb het geweten. Vanaf het moment dat duidelijk werd dat ik weer mocht werken, stroomden de afspraken binnen. Maar echt, zonder overdrijven. Die eerste week, de week van 3 maart, zat mijn agenda binnen no time vol. En bij elke afspraak die er gemaakt werd, elk plekje dat ingeboekt werd in mijn agenda, kwamen de tranen terug. Ik kan met geen pen beschrijven hoe gelukkig en dankbaar ik me voelde op dat moment (stiekem merk ik nu ook dat het schrijven van deze blog mij niet heel gemakkelijk af gaat: het is gewoon lastig om de juiste woorden te vinden voor de overweldigende positie waarin ik me nu bevind).
Op een gegeven moment werd het me te veel. Al die lieve berichtjes, alle telefoontjes, elke online afspraak: de emoties die dit bij me losmaakte waren zó intens, dat ik knakte. Ik liep met mijn ziel onder mijn armen en wist me totaal geen houding te geven. Héél erg fijn, al die positieve berichten - laten we dat voorop stellen... Maar het was overweldigend en ik had bijna geen tijd om alles te verwerken. Ik wilde alleen maar huilen.
'Huilen? Deze ontwikkelingen zijn toch juist positief? Wees blij en dankbaar!' Ja, dat ben ik ook. Écht, je hebt geen idee. Maar ik heb geen uitlaatklep, en zoals ik net al zei, geen tijd om alles goed te verwerken... En dan komt het er op een andere manier uit.
Gelukkig mocht ik me vanaf dinsdag 2 maart weer lekker op de salon storten. Ik was er in de tussentijd bijna niet geweest (te confronterend), dus ik wist dat er een hoop werk te verrichten was!
Samen met mijn dochter ben ik richting de Donjon gestept. Ja echt, ik ook! Als je moeder bent herken je dit wel: ze beginnen enthousiast aan hun tocht, maar na een paar minuten zijn ze moe en mag jij de step/skippybal/loopfiets/poppenwagen/... meeslepen. Dacht het niet, deze mama vindt steppen ook leuk! Als je dus een enthousiaste mevrouw op een roze ministep over de Hoeufftlaan hebt zien sjezen: dat was ik, haha!
Eenmaal bij de salon begon het grote werk: stoffen, soppen, desinfecteren, stofzuigen en dweilen. Dat viel nog niet echt mee, want ik was eerlijk gezegd een klein beetje gedesoriënteerd. Ik heb bijna net zo lang mogen werken als niet mogen werken (de salon is ongeveer 10 weken open geweest en daarna ongeveer 11 weken dicht), dus ik moest echt zoeken waar ik al mijn spullen ook alweer gelaten had. Simpele dingen als schoonmaakdoekjes en stofzuigerzakken: ik had geen idee waar ik het verstopt had. Mezelf kennende heb ik het 'ooit' heel slim opgeruimd, op een logische plek... Maar vaak vergeet ik dan wat die logische plek was. Ken je dat?
Het leukste moest nog komen: ik mocht eindelijk de behandelstoel weer gebruiksklaar maken! En toen dat eenmaal gedaan was, kon ik het nog haast niet geloven: de dag erna mocht ik weer aan de slag. Wederom met gemengde gevoelens: wat had ik er ongelooflijk veel zin in, maar wat was ik stiekem ook een beetje nerveus. Na zo'n lange tijd ben je bang dat je niet meer weet hoe alles werkt. Daarbij: ik had nu zó lang thuis gezeten, dat ik het totaal niet meer gewend was om te werken. En dan te bedenken dat mijn agenda bomvol stond en ik dus wist dat ik keihard aan de bak mocht. Heftig!
3 maart 2021. De dag waar ik zo lang naar uitgekeken had. En wat was ik zenuwachtig! Inderdaad: ik moest er echt weer even inkomen. Voor mijn gevoel dan: als je eenmaal bezig bent, gaat alles eigenlijk weer als vanzelf. Niet te veel over nadenken, maar gewoon doen.
Tegen mijn allereerste klant heb ik eerlijk gezegd dat ik nerveus was. Dat lijkt mij altijd het beste: vaak is er begrip voor de situatie en vinden mensen het prettig als je eerlijk aangeeft hoe je je voelt. De dame in kwestie gaf na de behandeling zelfs aan dat ze een enorme opluchting voelde op het moment dat ik zei hoe ik me voelde: zij kwam voor het eerst bij mij en was zelf ook een beetje gespannen. Op dat moment konden we dat gevoel allebei loslaten en vooral lekker gaan genieten van de behandeling. Want ja: genoten, dat heb ik zéker!
De afgelopen twee weken heb ik eigenlijk bijna al mijn behandelingen al mogen uitvoeren. Gezichtsbehandelingen, wimperlifting, het bijwerken van wenkbrauwen, harsen van bovenlippen, harsen van benen, harsen van armen... Bedenk het maar en ik heb het gedaan.
Het meest opvallende: de massages. Nu na die lockdown merk ik dat er een enorme behoefte is aan ontspanning en aanraking (ken je de term 'huidhonger'?): van alle geboekte afspraken in de afgelopen twee weken bevatte maar liefst 43% een gelaats- of lichaamsmassage! En daar ben ik zelf ook superblij mee, want masseren vind ik een van de fijnste dingen om te doen. Waarom? Omdat ik zelf in een soort flow kom, bijna een soort trance, wanneer ik masseer. Dit heeft te maken met de rust die er is tijdens een massage, maar ook met het idee dat ik altijd probeer in te voelen wat de ontvanger voelt, tijdens zo'n massage. Het grootste gedeelte van een massage is 'ingestudeerd'; dat zijn dus vaste grepen, die ik tijdens de opleidingen geleerd heb. Maar zoals ik in de salon ook altijd zeg: je kunt ergens wel voor leren, maar je moet er ook de feeling voor hebben. Naast alle vaste grepen improviseer ik dus ook vaak; intuïtieve massage noem je dat. Soms merk je bijvoorbeeld dat de ontvanger last heeft van vastzittende schouders: dan leg je daar wat meer de focus op. En zo verschilt een massage dus van persoon tot persoon.
De afgelopen weken heb ik zowel nieuwe als bestaande klanten mogen verwelkomen in de salon. Eén van de leukste, liefste uitspraken die daar gedaan is, zou ik graag met jullie willen delen. Het is er namelijk eentje die mij op dat moment een beetje overviel, maar die zó ontzettend gemeend was... Na de behandeling besefte ik pas dat deze dame het echt meende en hoe dankbaar ik mag zijn.
C. is vóór de lockdown al een paar keer bij mij geweest en zij had tijdens de lockdown al laten blijken dat ze het zo miste en dat ze niet kon wachten tot de salon weer open mocht.
En eindelijk was het dan zover: we mochten weer! Op het moment dat de bel ging en ik de deur opendeed, stond ze daar. Met een heel blij gezicht. 'Ik had eigenlijk een confettikanon willen meenemen! En ik wil je eigenlijk ook knuffelen, want ik ben zo blij, maar dat mag natuurlijk niet...'
Op het moment dat ze dit zo zei, reageerde ik volgens mij een beetje koeltjes. Zoals ik zei: het overviel me een beetje. Gelukkig heb ik haar achteraf alsnog kunnen laten weten hoe ik erover dacht: ik vond dit zó lief! Het is echt heel bijzonder om te merken dat het gemis dus van beide kanten komt.
Tot slot wil ik nog een laatste dingetje met jullie delen. Zowel grappig als triest tegelijk, eigenlijk.
Ik gaf al aan dat ik moest zoeken waar de schoonmaakdoekjes en stofzuigerzakken lagen... Maar wat ik dus ook een beetje kwijt was, was mijn inzicht over de producten die ik nog had!
Ik wist dat ik mijn huidverzorgingsproducten eerdaags weer moest bijbestellen. Dat vond ik lastig om in te schatten: het is altijd een hele investering. Dat is niet erg, integendeel: het is natuurlijk eigenlijk een heel goed teken dat de verpakkingen leeg raken, want dat betekent dat er veel behandelingen gegeven zijn ;-)
Deze keer was het echter een beetje dubbel. Ik heb die producten echt nodig om mijn behandelingen te kunnen geven, maar ja, hoe lang zal ik deze keer de deuren van de salon open mogen houden? Straks investeer ik nu in producten, maar krijgen we over een paar weken te horen dat de boel wéér dicht moet... En dan heb ik dat geïnvesteerde geld eigenlijk hard nodig om in de tussentijd de huur te kunnen betalen!
Lang verhaal kort, want ik dwaal een beetje af: mijn huidverzorgingsproducten wist ik. Waar ik echter geen idee van had, was de voorraad van mijn harsproducten! Ik werk met twee soorten hars: striphars en filmhars. Striphars is die heel plakkerige hars (die dus ook voor altijd plakkerig blijft - stiekem heb ik een hekel aan die zooi), waarvoor je een strip nodig hebt. Deze hars heb ik altijd in grote blikken en die gebruik ik voor het harsen van armen en benen. Filmhars daarentegen is hard, wordt vloeibaar als je het verwarmt en wordt vervolgens weer hard op het moment dat het afkoelt. Dit gebruik ik in kleine blikken voor het harsen van het gezicht en de oksels.
Van de striphars wist ik dat ik die moest bijbestellen. Van de filmhars kon ik maar één blikje vinden. Nu doe ik daar echt wel een tijdje mee, maar goed, ik dacht: als ik dan tóch aan het bestellen ben, bestel ik ook wel zo'n blikje filmhars mee. Scheelt me in de toekomst weer verzendkosten ;-)
Okee, bestelling gedaan. Flink bedrag uitgegeven (stiekem schrik ik altijd weer). Vijf blikken striphars, 600 strips, beschermpapier voor de behandelstoel, cooling gel, dat soort dingen. Én een blik filmhars.
Trek ik vervolgens een lade open waar ik eigenlijk nooit in kijk... Je voelt hem al aankomen: filmhars. En niet één blik, nee, twee onaangebroken blikken. En in de harsketel staat ook een blik, nog bijna helemaal vol. Oeps.
Liever te veel dan te weinig, dat is waar. En ik kan hier ook heel hard om lachen; ik ben namelijk hartstikke verstrooid. Maar de trieste bedoening eromheen helpt natuurlijk ook niet echt mee. Ach ja: voorlopig kunnen we weer even vooruit. Kom maar door met jullie wenkbrauwen, oksels en bovenlippen!
Ik had er ZOOOO'n zin in. En dat heb ik nog steeds: wat hou ik toch van mijn werk. Wat ben ik ontzettend dankbaar dat ik het mooiste beroep van de wereld mag uitoefenen!
Dankbaar dus. En moe. Want het is niet niks: van helemaal niet werken naar jezelf volle bak ergens op storten. Stiekem ben ik zelf ook wel toe aan een lekkere massage ;-)
Je zult begrijpen dat 'elke maandag een blog!' er de afgelopen tijd even bij inschoot: ik moest ook even aan mezelf denken. En dat schrijven moet voor mij geen 'moetje' worden; voorop staat dat schrijven iets is wat voor mij ontspannend werkt en wat vooral heel leuk is om te doen.
Ik ben dus nu niet alleen blij dat ik weer lekker aan het werk ben, maar ook dat ik weer even de tijd en de rust heb gevonden om een stuk te schrijven.
Dankbaar, moe en blij. Wat wil een mens nog meer?! (Weet ik wel, nóg meer mensen blij maken. Kom maar door met jullie boekingen) ;-)
Tot snel!
Liefs,
Denise
Reactie schrijven